ΗΠΑ | USA, 2011, 75'
digital file, έγχρωμο | color, με ήχο | sound
Γλώσσα | Language: αγγλικά | english
Υπότιτλοι | Subtitles: ελληνικά | greek
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=utOUDtietIw

Παρουσίαση από τον σκηνοθέτη Fern Silva.
Introduction by filmmaker Fern Silva.

Σύνοψη:
Πρωτοπόρ@ της industrial μουσικής σκηνής με τους Throbbing Gristle και τους Psychic TV,
μέλος της καλλιτεχνικής κολεκτίβας COUM που σόκαρε τη Μ. Βρετανία της δεκαετίας του 1970, και καλ@ φίλ@ του William Burroughs, ο Neil Andrew Megson είναι η Genesis P-Orridge. Το 1993 συναντά την Lady Jaye (Jacqueline Breyer) και κάπου εκεί, η μπαλάντα ξεκινάει κι αφιερώνεται στην άνευ όρων αγάπη, αφού γράφεται από δύο άτομα που αποφασίζουν να γίνουν ένα. Κι αν έχουμε συνηθίσει η παραπάνω φράση να χρησιμοποιείται μεταφορικά, εδώ λαμβάνει κυριολεκτική υπόσταση, καθώς το ζευγάρι περνάει από αλλεπάλληλες επεμβάσεις επαναπροσδιορισμού φύλου, έτσι ώστε να μοιάζουν όσο περισσότερο γίνεται μεταξύ τους, ονομάζοντας το φιλόδοξο καλλιτεχνικό τους project “Πανδρόγυνο”.

Synopsis:
A pioneer of the industrial music scene with Throbbing Gristle and Psychic TV, a member of the COUM art collective that shocked Britain in the 1970s and a good friend of William Burroughs, Neil Andrew Megson is Genesis P-Orridge. In 1993 they meet Lady Jaye (Jacqueline Breyer). And then, the ballad begins, dedicated to unconditional love, as it is composed by two people who decide to become one. The film is a portrait of the influential transgender musician and performance artist Genesis P-Orridge and their partner Lady Jaye Breyer P-Orridge; in particular, it focuses on their Pandrogyne project; the couple undertakes a series of gender-affirming surgeries, with the ultimate goal of resembling each other as much as possible in appearance.

Σκηνοθεσία, Σενάριο, Φωτογραφία, Μοντάζ / Direction, Screenplay, Cinematography, Editing: Marie Losier
Μουσική / Music: Bryin Dall
Παραγωγοί / Producers: Steve Holmgren, Marie Losier, Martin Marquet
Παραγωγή / Production: Nebo Productions, The Perfect Kiss Films, Sogni Vera Films

Marie Losier (USA, 1972)
Είναι γνωστή για τα ονειρώδη πορτρέτα πρωτοποριακών μουσικών και κινηματογραφιστών, γυρισμένα σε φιλμ 16mm. Είναι μία καλλιτέχνις που, στην εποχή του ψηφιακού κινηματογράφου, επιμένει στο αναλογικό φιλμ. Η Μαρί Λοζιέ δουλεύει και εργάζεται στο Παρίσι, ενώ έζησε στη Νέα Υόρκη για περισσότερα από 20 χρόνια. Το έργο της έχει προβληθεί σε μουσεία, γκαλερί και φεστιβάλ. Σχεδίαζε σκηνικά για τον Ρίτσαρντ Φόρμαν και έμαθε να τραβά σε φιλμ 16mm με τον Μάικ Κούτσαρ στο Εργαστήριο Μιλένιουμ Φιλμ. Εκεί της γεννήθηκε η έντονη επιθυμία να συνεργαστεί στενά με άλλους καλλιτέχνες. Έγινε η καλλιτέχνις των καλλιτεχνών. Το έργο της, με έντονη την προσωπική της σφραγίδα, συνίσταται από ενδόμυχα πορτρέτα μέχρι θορυβώδεις ταινίες-περφόρμανς, στις οποίες τα κοστούμια και τα σκηνικά είναι σχεδιασμένα από την ίδια και εμπνέονται από τον πρώιμο βωβό κινηματογράφο. Πείθει τους καλλιτέχνες να αναπαραστήσουν σκηνές από τις ζωές τους κι αυτό που αναδύεται είναι μία αλήθεια που ξεπερνά κατά πολύ τις συμβάσεις του συμβατικού ντοκιμαντέρ. Κάθε ταινία είναι ένα γεγονός ζωντανής περφόρμανς, στην οποία η Λοζιέ συμμετέχει με την κάμερα Μπόλεξ στο χέρι. Η Μπόλεξ είναι πλέον ζωτικό μέρος του σώματός της. Μικροκαμωμένη και ευλύγιστη όπως είναι, με σπουδές στην ακροβατική, δημιουργεί μία δυναμική σχέση με αυτούς τους οποίους κινηματογραφεί. Δεν είναι ουδέτερη, αλλά εμπλέκεται και εμπνέεται από αυτό που συμβαίνει μπροστά της. Έτσι, η φαντασία και το όνειρο συνυπάρχουν με την πραγματικότητα, ενώ κρυμμένες και άγνωστες πτυχές της προσωπικότητας των καλλιτεχνών αποκαλύπτονται.

Marie Losier (USA, 1972)
French artist Marie Losier (1972) is known for creating poetic portraits of avant-garde musicians and filmmakers, shooting on 16mm film. In the age of digital cinema, she remains an artist who insists on using analogue film practices. Marie Losier works in Paris; however, she lived in New York for more than 20 years. Her work has been presented in numerous museums, galleries and festivals. She worked as a Set Designer for Richard Forman and learned to shoot on 16mm film with Mike Kuchar at the Millennium Film Workshop. This is when she decided to start working with other artists; she became an artist of the artists. Her work is very distinctive; from intimate portraits to rollicking performance films, the costumes and sets are always created by the artist herself, inspired by early silent films. She guides the artists, so they can represent past moments in their lives; what emerges is a truth that transcends the practices of conventional documentary films. Every film is like a live performance and director Marie Losier is a part of it, both as a participant and a creator. Her Bolex camera has become a vital part of her body; delicate and flexible (derived from acrobatics arts training), she creates a dynamic relationship with those she chooses to film. She is not a neutral observer; rather, she is constantly involved and inspired by what is taking place right in front of her.
As a result, imagination and dream coexist with reality, while the hidden and unknown aspects of the artists' personalities are revealed.